Λαγοί και πετραχήλια…

Δύο χρόνια διοίκησης του Δ.Σ. της Άριελ.
Δύο χρόνια γεμάτα στεναχώριες, πίκρες, ηθικά διλήμματα, άγχος.
Ταυτόχρονα όμως δύο χρόνια γεμάτα περιθάλψεις, στειρώσεις, χειρουργεία και υιοθεσίες.
Και φυσικά στο βάθος του μυαλού μας υπήρχε πάντα η δημιουργία ενός «σπιτιού» για τα αδεσποτάκια μας!

Όλα άρχισαν ιδανικά πριν από δύο χρόνια, αλλά τελικά κατέληξαν σε ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ πορείες!!!

Οι πλευρές δύο:
Μια νέα δημοτική αρχή με φιλοζωικές προθέσεις και πολλά υποσχόμενη, με πρόγραμμα και διάθεση για την άμεση αντιμετώπιση του μείζονος θέματος των αδέσποτων.
Και ένα επίσης νεοεκλεγέν ΔΣ στην φιλοζωική μας.
Από την μία, μια διοίκηση του Δήμου που σε 2 χρόνια καμία υποσχόμενη δράση δεν υλοποίησε.
Αφού ξεφούσκωσε αρχικά το αφήγημα του διαδημοτικού καταφυγίου, έπειτα στο τραπέζι των συζητήσεων τέθηκε το θέμα του δημοτικού κτηνιατρείου. Προβλέφθηκαν κωδικοί στον προϋπολογισμό, βρήκανε το κτίριο, αλλά τελικά για μια ακόμη φορά άλλη μια προσπάθεια εγκαταλείφθηκε εν τη γενέσει. Την ίδια τύχη είχαν και δράσεις, όπως τα σπιτάκια, οι ποτίστρες, οι ταϊστρες, και τελευταία το πολυπόθητο «καταφύγιο».
Από την άλλη ένα ΔΣ της φιλοζωικής, με λίγα μέσα, αλλά με πίστη και αποφασιστικότητα ξεκινούσε την υλοποίηση ενός ονείρου.

Το αποτέλεσμα σήμερα;
Ένας ολόκληρος δήμος να βασίζεται στις ευαισθησίες των εθελοντών. Όπως άλλωστε συνέβαινε πάντα. Στα καθημερινά τηλεφωνήματα πολιτών ο δήμος να τους παραπέμπει στην φιλοζωική μας, γιατί απλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Να μας φορτώνει τις δικές του αρμοδιότητες. Και αντί να ακούμε ένα ευχαριστώ για ότι κάνουμε από τους πολίτες, καταλήγουμε απολογούμενοι για το κάθε αδέσποτο του Δήμου μας.
Γνωρίζουν πολύ καλά οι υπεύθυνοι του δήμου ότι η φιλοζωική μας, με τα τόσο μεγάλα χρονικά κενά που υπάρχουν στα προγράμματα στειρώσεων του Δήμου, επιβαρύνεται σε ετήσια βάση με δυσβάσταχτα χρέη προς τους κτηνιάτρους.
Να μην αναφερθούμε στην περίθαλψη τραυματισμένων ζώων, από την οποία ο δήμος μας απέχει παντελώς, εκμεταλλευόμενος πάντα την αγάπη και τις τσέπες των εθελοντών.

Η δε περίθαλψη κουταβιών; Μια ακόμη άγνωστη λέξη. Τα χρήματα που δαπανώνται σε ετήσια βάση για περιθάλψεις είναι τόσα πολλά που εξαντλούνται στους πρώτους μήνες των συμβάσεων. Λες και τα ζωντανά μπορούν να περιμένουν μέχρι την υπογραφή της επόμενης σύμβασης.
Και έτσι πρέπει κάθε φορά, έπειτα από τα δεκάδες καθημερινά τηλεφωνήματα των πολιτών, να αποφασίζουμε πως θα βοηθήσουμε το επόμενο ζωάκι με τα χρέη στο ταβάνι και την αξιοπρέπεια μας στα πατώματα καθώς η λύση πάντα έχει να κάνει με την πίστωση στους γιατρούς που μας στηρίζουν.

Μέσα σε όλα αυτά βέβαια, έρχεται και η αλλοπρόσαλλη στάση σας να ολοκληρώσει την καταστροφή.
• Από την μια να βάζετε ταϊστρες με απόφαση δημάρχου και από την άλλη να τις βγάζετε μέσα σε λίγες μέρες με απόφαση αντιδημάρχου.
• Από την μια να περνάτε από τον προυπολογισμό του 2021 το ποσό των 5.000 ευρώ για σπιτάκια, και τελικά τα αδέσποτά μας να κοιμούνται πάνω στα πεζοδρόμια.
• Από την μια να περνάτε από τον προυπολογισμό του 2021 κονδύλιο για τροφές αξίας 25.000 ευρώ και από την άλλη τα αδεσποτάκια μας επί 7 συνεχόμενους μήνες να ταΐζονται απο τις τσέπες των εθελοντών.

Είναι ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ να μπορείτε να δημιουργήσετε καταφύγιο και να μην το πράττετε.
Ας γνωρίσει ο κόσμος ότι η δημιουργία καταφυγίου είναι επιδοτούμενη εξ ολοκλήρου με ευρωπαϊκά προγράμματα στο 100% της δαπάνης. Τώρα γιατί ο δικός μας δήμος δεν ξεκίνησε ακόμη τη διαδικασία δεν το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως ότι πολύ σύντομα θα κλείσει και αυτό το πρόγραμμα χρηματοδότησης και εμείς σαν Δήμος πρόταση δεν θα καταθέσουμε.

Από την άλλη πλευρά οι εθελοντές της φιλοζωικής, με τα πενιχρά μέσα , αλλά με την αστείρευτη όρεξη και αγάπη που διαθέτουμε, καταφέραμε:
• Να βρούμε χώρο!
• Να βάλουμε προσωπική εργασία!
• Να μαζέψουμε χρήματα από φιλόζωους! (τους ευχαριστούμε απεριόριστα)
• και πλέον σε ενοικιαζόμενο χώρο όπου πληρώνεται από τις τσέπες των εθελοντών να φιλοξενούμε γύρω στα 40 αδέσποτα ζώα τα οποία ανήκουν στον δήμο!

Με λίγα λόγια….
Εκπληρώσαμε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ένα από τα όνειρα μας…
Ζήτημα αγάπης προς τα αδέσποτα;
Ζήτημα πίστης για το κοινό καλό;
Ζήτημα ικανότητας;
Ο χρόνος θα δείξει…