Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η κυβέρνηση ,στο πρώτο κύμα του covid-19, έχασε την γη κάτω από τα πόδια της. Επέλεξε την πιο συντηρητική πολιτική διαχείρισης και έχασε.
Κλειδωμένοι στα σπίτια μας, παρακολουθούσαμε-ανήμποροι να αντιδράσουμε- τα εφαρμοζόμενα αίσχη σε οικονομικό επίπεδο, μιας και από την μία όποιος είχε μπάρμπα έπαιρνε, και από την άλλη τα υπό εκτέλεση κυβερνητικά σκάνδαλα σταμάτησαν στο παρά πέντε (πλατφόρμες κατάρτισης των κολλητών για εκπαίδευση επιστημόνων).
Και αν στο πρώτο κύμα θέλαμε να δικαιολογήσουμε κάποιες καταστάσεις λόγω πρωτόγνωρων συνθηκών, στο δεύτερο θα περίμενε κανείς να υπάρχει μεγαλύτερη προετοιμασία, να είμαστε πιο «ψιλιασμένοι» και άρα πιο αποτελεσματικοί.
Αντ’ αυτού η υγειονομική κατάσταση ξέφυγε τελείως και τα νοσοκομεία βρίσκονται στα όρια τους. Η οικονομία βυθίζετε συνεχώς και οι επαγγελματίες βλέπουν σαν φάρσα να επαναλαμβάνονται τα ίδια κωμικά και επικίνδυνα γεγονότα.
Περιγράφω μια κατάσταση που εκτός από τον πρωθυπουργό βολεύει και άλλους.
Βολεύει πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς άρχοντες, να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί, να μεταφέρουν τις ευθύνες τους στους άλλους και την στιγμή που οι κοινωνίες βυθίζονται στο σκοτάδι ,να αποδείξουν με τον πιο περίτρανο τρόπο την ανευθυνότητα τους και το πόσο άδειοι είναι από αξίες και ιδανικά καθώς διεκδικούν επάξια τον τίτλο του «αναρμόδιου».
Αντί να κλαίω πάνω από το διασωληνωμένο κορμί της δημόσιας υγείας και της οικονομίας, προτιμώ να αναφερθώ σε κάτι που έχει παλμό, έχει σφυγμό, είναι ζωντανό και μας οδηγεί.
Στο πολυτεχνείο.
Το μήνυμα του πολυτεχνείου για αγώνες για την παιδεία, την ελευθερία, τις αξίες και τα ιδανικά, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Είναι ανεξίτηλο.
Όσοι πιστεύουμε στο πολυτεχνείο, όσοι βρεθήκαμε σε πορείες για την γιορτή της δημοκρατίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ξέρουμε γιατί το τιμούμαι.
Αποδίδουμε φόρο τιμής στους πεσόντες για την δημοκρατία, και μεταλαμπαδεύουμε την μαχητικότητα που επέδειξαν οι νέοι μέσα σε αυτόν τον «ναό της παιδείας». Οι ανώνυμοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Το πολυτεχνείο ζει και θα ζει για πάντα μέσα μας. Έχουμε την ανάγκη να το εκφράζουμε ως έλληνες δημοκράτες, ως διεκδικητές μιας καλύτερης ζωής, ως νέοι που αναζητούμε συνθήκες ελευθερίας για να χτίσουμε τις ζωές μας εντός της πατρίδας μας.
Είμαστε υποχρεωμένοι να συμμορφωθούμε με την σημερινή κατάσταση και να δείξουμε περισσότερο από ποτέ το υψηλό αίσθημα ευθύνης μας. Παρόλα αυτά το ερώτημα που πλανάται είναι το εξής:
Ήταν μια ευκαιρία να εκδικηθούν κάποιοι το πολυτεχνείο ή ήταν για ακόμη μια φορά η ανικανότητα τους να οργανώσουν μια-έστω-σεμνή τελετή?
